Project: van bouwkeet naar studio Deel 3

Goed, ik ben dus aan het verbouwen want verruil binnenkort mijn werkplek-aan-het-water (ja, echt. Ik woon op een woonboot) voor een heuse studio in de volgende week te openen überhippe en reuzegezellige Snor Fabriek in Utrecht. En daar mogen jullie ook allemaal langs komen hoor! Want je kunt er vanaf volgende week shoppen, workshops volgen en romige lattes drinken bij de foodtruck van Vive le Vin. Graag zelfs! Gaan we even naar elkaar zwaaien.

Via Marktplaats tikte ik voor nop een afgedankte helblauwe bouwkeet op de kop. Eerlijk is eerlijk: niet voor niets was hij gratis. Het dak was lek, de bodem bleek vrij poreus en het was er een bende. Maar ik zag er werkelijk waar een prachtige, stoere, industriële studio in. Een lange glazen wand, strak witte muren afgewisseld met wanden van blank hout en een hippe keuken. Een piece of cake, dacht ik. Verkeerd gedacht, maar daarover straks meer. Ook via Marktplaats kwam ik aan hele partijen gratis ramen. Een gratis witte tegeltjes. Tot zover de gratis spullen. De rest bleek veel duurder dan verwacht: heel veel staal (voor het maken van stalen constructies rond al die ramen), houten platen en balken (ondanks dat ik een partij hout voor weinig shopte, bleken de kosten toch hoger dan verwacht), extreme hoeveelheden kit, liters schoolbordverf (want: mooi mat!) en heel veel meer. Inmiddels ben ik een BU'er (Bekende Utrechter) bij de plaatselijke bouwmarkten. Dan heb je spullen, maar nog geen hulp. Maar die had ik wel - in de vorm van lief, zoon, vader en schoonvader. Een heel team mannen aan het werk!

Was ik in mijn vorige verslag nog vooral druk met shoppen en een beetje schuren, inmiddels ben ik een volwaardige klusvrouw. De keuken tegelen, dat leek me wel een geschikte klus voor mij. Lekker snel resultaat, daar houd ik van! Mijn vader trok zijn wenkbrauwen op toen ik riep dat ik zelf ging tegelen. Of ik dat eerder had gedaan. Nee, dat niet. Maar ik had wel een filmpje bekeken op internet. Zag er heel gemakkelijk uit. Ik had zowaar de juiste ingrediënten gekocht en mezelf een nieuw vocabulaire aangemeten (troffel, lijmkam) en had goed nagedacht waar te starten voor de mooiste lijn. Ik smeerde volop met lijm en echt: het liep gesmeerd. Na twee rijen bekeek ik het voorlopige resultaat. Ai. De muur liep scheef, ik kwam in de knel zag ik. De twijfel sloeg toe. Moest ik niet toch anders beginnen om beter uit te komen? Als een wilde stak ik alle tegeltjes weer los, net voordat de lijm droog was. Mijn vader riep: 'Wat doe je nou?'. Maar daar lagen ze al, op de grond. Hupsakee, snel opnieuw beginnen. Dat ging stukken beter. Behalve bovenin, daar paste geen voegkruisje meer en smokkelde ik door twee tegeltjes tegen elkaar aan te persen. Resultaat: een práchtige tegelwand. Nouja, op dat kleine voegje na dan. Maar zou er niet nog een plank komen? Dan kon daar mooi een plantje staan!

Ik maakte ook een sandwichbord. Lijkt makkelijk, was nog een hele puzzel. Hij hoefde maar drie keer uit elkaar voordat hij klopte. Jemig, een sandwichbord! Hoe moeilijk kon het zijn? Gelukkig schoot het elders in de bouwkeet - en in de fabriek - meer op. Want hoe leuk: kassen, zeecontainers, pipowagens en bouwketen die langzaam maar zeker worden omgetoverd tot stoere studio's en waanzinnige werkplekken.

Ondertussen was schoonvader druk bezig met het lassen van de staalconstructies voor de ramen. Een helse klus. Zóveel werk. Wie had nou zoiets bedacht? Hm... *zwijg*. En als nou alles precies klopte... Maar dat deed het niet. Dus moeten sommige delen opnieuw. Nóg meer werk. Ai. En toen, dat moment dat die hele grote glasplaat in de bouwkeet werd geplaatst. We haalden er een paar sterke nieuwbakken Snor-mannen bij (handig, al die andere creatieven om je heen!) en... tromgeroffel. Het paste! Het eerste glasdeel zat erin.

Ondertussen had ik bedacht dat ik een raam wilde op de plek waar een raam zat, maar dat ik niet mooi vond. Tja. Raam eruit, gat groter gezaagd, nieuw raam erin. Er zou een gipswandje in komen, maar eerst moest het oude gips eruit. Toen ik eenmaal dat glaswol zag vond ik het toch wel erg mooi, dat zachte geel en de houten balken. En hé: ik had nog houten platen over! Dus spontaan bedacht ik een houten wandje. Samen met vriendin Miekie en mede bouwkeet-bewoonster Martine van het Snor-boek Ontdek je Stad (Martine komt ook geregeld in de studio werken) maakte ik een prachtig wandje van hout. Werkelijk waar: zo goed gelukt! Weten we ook hoe je met een zaagmachine werkt en een scheef wandje opvult met rechte platen (of was het andersom?).

In de tussentijd wordt ook de Snor Fabriek steeds mooier. Hoewel hij nog open moet (de opening is op 19 november, welkom allemaal!) zijn er al workshops, borrels en zelfs een compleet diner geweest. Dan begint het te leven en te bruisen en ben ik mega-trots dat ik deel mag uitmaken van deze leuke, stoere en creatieve fabriek.

Maar we zijn er nog niet. De studio is momenteel nog meer bouwkeet, dus er is nog een hoop te doen. Gaat lukken. Echt. As soon as possible (echt, ik doe mijn best!) weer een update!