Tassen met een verrassing

Meerdere tassen heb ik de afgelopen jaren van Keecie verzameld. Een Hungry Harry, de geestige Piggy Bank. Dagelijks gebruik ik mijn Keecie-portemonnee en ik heb ook nog een klein polstasje. Kortom: dat de Keecie tassen stuk voor stuk plaatjes zijn, hoef je mij niet uit te leggen. Maar hoe is het label eigenlijk ontstaan? En hoe worden ze gemaakt? Ik vraag het Klaartje in haar studio in Amsterdam, die ze deelt met de dames achter het (ook al zo leuke) tassenlabel Zand Erover. 

De studio van Keecie zit in een bedrijfsverzamelgebouw waar nog veel meer leuke bedrijven blijken te zitten. Snurk Beddengoed bijvoorbeeld, en Snoozebaby. Enkele fotografen hebben er hun studio en ik zie nog meer creatieven op de naambordjes staan. Binnen bij Keecie is het een gezellige bedrijvigheid. Twee stagiaires zijn aan het fotograferen, assistente Daphne werkt achter de computer en ook de dames van Zand Erover zijn druk in de weer met hun tassen. We lopen een rondje door de studio, waar in hoge stellingkasten alle schatten van Keecie liggen opgestapeld. Per soort tas (wat zijn het er véél!) liggen de tassen op stapels, in alle denkbare Keecie-kleuren. Dit is de wereld van Keecie!

Terwijl we plaats nemen aan de grote tafel die middenin de ruimte staat., vertelt Klaartje hoe ze bijna tien jaar geleden met Keecie begon, destijds samen met haar toenmalige compagnon Carolien (aha! Keecie, de K van Klaartje en de C van Carolien!). Klaartje: “Carolien en ik hadden een leren tas gemaakt, geïnspireerd op de ouderwetse boodschappentas. Je kent ze wel: die tassen van een soort gekleurd gaas, met metalen hengsels. Carolien had de tas ontworpen, ik de zeefdruk aan de binnenkant. Dat leek ons zo leuk: dat je na het openen van je tas nog een verrassing tegenkwam. Het was 2007 en in de conceptstore van de Modefabriek – de inkoopbeurs op modegebied – mochten we een paar tassen neerleggen. Het magazine Living, dat toen nog bestond, publiceerde een foto van de tassen waarop direct verschillende winkels reageerden. Al snel hadden we meerdere verkooppunten en stonden we regelmatig op kleine designmarkten om de tassen te verkopen. De echte doorbraak kwam toen we op de beurs Tendence in Frankfurt stonden. Daarna hadden we 30 verkooppunten in Duitsland. Wat begon met het produceren in kleine aantallen, veranderde toen al snel in grotere oplagen.”

Inmiddels werkt Klaartje nauw samen met een atelier in Polen, waar ze niet alleen de tassen naaien, maar waar ze ook de zeefdruk verzorgen. Klaartje vertelt hoe dit familiebedrijf begon als een naaiatelier voor lederen producten, maar waar ze ook het zeefdrukken hebben geleerd. Het gekleurde leer van de producten komt uit Italië, alle bruintinten uit Nederland. Vervolgens wordt het leer naar Polen verzonden waar de tassen gemaakt worden.

Vanuit Nederland stuurt Klaartje de boel aan. Het ontwerpen van de tassen en de zeefdrukken, het kiezen van de kleuren, bestellen van leer, instrueren van het atelier, het begeleiden van de fotoshoots, het onderhouden van de contacten met de verkooppunten én het runnen van de webshop: Klaartje heeft zacht uitgedrukt een hectische baan.  “Ik heb Kunstacademie gedaan”, vertelt Klaartje. “Dat is eigenlijk toch iets heel anders dan het runnen van een bedrijf, wat ik nu doe. Maar leuk is het wel.” Toch gaat niet altijd alles even goed. Klaartje vertelt hoe ze eens een heel vreemde kleur mint had gekozen voor een tas. “Het kleine staaltje leer zag er heel mooi uit, maar toen ik de tassen binnenkreeg schrok ik me kapot”, lacht Klaartje. Uiteindelijk werd het een heel populaire kleur. En ook het maken van de zeefdrukken gaat niet altijd van een leien dakje. “Ik weet inmiddels dat ik niet te gedetailleerd moeten ontwerpen. Heel dunne lijntjes werken nu eenmaal niet goed als zeefdruk op leer.”

Wat Klaartjes favoriete exemplaar is? “De Elephant Joke”, vertelt Klaartje. “Daar past alles in. Het is echt zo’n tas die je elke dag meeneemt. Maar de meest populaire tas is toch wel de Picking Flowers. Het is een heel goed, klassiek model. Daar doe je jaren mee! Ik heb zelf eigenlijk helemaal geen tassentic; het balletje is meer bij toeval zo gaan rollen. Ik vind het gewoon leuk om te ontwerpen en met Keecie ben ik van A tot Z bij het ontwerpproces betrokken. Maar het hadden net zo goed boekjes kunnen zijn, of iets heel anders.”