Tassen met een vleugje vintage

Eenmaal aangekomen zie ik Anna door het grote raam al aan het werk achter de naaimachine. Als ik het oude gebouw binnenloop waan ik me in een open sfeer die ik jaren terug op de kunstacademie voelde. Hier worden dingen gemaakt, hier is niet alles clean en ‘af’. Hier wordt gewerkt. Ik ben wat vroeg en Anna vraagt me of ze even wat mag afmaken voordat we beginnen. Natuurlijk mag dat, er valt zoveel te zien…

Wat me meteen opvalt zijn de enorme lappen gekleurd leer die uithangen. Heel gaaf. Dit is (wat mij betreft) meteen het meest kenmerkende van haar producten (als ezelsbruggetje had ik al: Treurniet, nee ik treur zeker niet als ik zo’n tas zie. Ontzettend blij word ik ervan!). En alles klopt in de studio: de tassen die Anna maakt hebben een retro/vintage tintje, net als de kleding die Anna draagt en de accessoires die overal te zien zijn.

Het is fijn om de producten te bestuderen en het mooie leer van twee kanten aan te raken. Er staat en hangt van alles. Grote en kleine tassen, portemonnees, telefoon- en brilhoesjes, armbanden, kettingen… Wow, ik wist niet dat ze zoveel maakte! Tijd voor thee.

Anna vertelt: “Zo’n vier jaar geleden ben ik, net zoals zoveel ontwerpers, gestart op zolder. Vervolgens deelde ik een souterrain met een vriendin, en nu werk ik sinds een jaar in dit atelier. Het is hier heerlijk licht en ik heb hier genoeg plek voor al mijn apparaten en materialen.”

Of ze al die prachtige tassen zelf met de hand maakt? “Jazeker!”, lacht Anna. “En als ze klaar zijn, krijgen ze een naam. Zoals Mary P. Deze tas is vernoemd naar Mary Poppins”. En zo staar ik ineens naar Mrs. Banks, een grote, stijlvolle tas voor naar het werk. Het model is geïnspireerd op de klassieke dokterstas. Anna laat me de binnenkant zien en ik zie hoe mooi hij is afgewerkt en voel hoe stevig hij is. Echt zorgvuldig gemaakt.

De webshop van Anna ziet er fantastisch uit; helder en overzichtelijk en met goede foto’s. Of ze dit ook zelf doet? Het runnen van een webshop is voor velen namelijk al een fulltime job. “Bij het technische gedeelte heb ik hulp van mijn man, hij bouwt websites” vertelt Anna. “Het bijhouden doe ik zelf, en dit kost inderdaad veel tijd. Dit geldt eigenlijk voor alle werkzaamheden die ik heb buiten het maken van de tassen om. Er komt veel bij kijken als je alles zelf doet. Maar uitbesteden doe ik nu liever nog niet. Daarmee verandert het persoonlijke, handgemaakte en ambachtelijke van mijn producten.”

Anna vertelt dat haar tassen niet alleen in haar eigen webshop te koop zijn, maar ook in verschillende (tassen)winkels en conceptstores. Bijzonder: enkele van haar tassen zijn zelfs geëxposeerd in musea. Daar droomt elke ontwerper wel eens van.

Anna staat ook zo af en toe op festivals en verkoopt daar voornamelijk accessoires, zoals de telefoonhoesjes en kettingen. Ze laat me een armband zien met rits aan de binnenkant. Een perfecte oplossing als je geen tas mee wilt slepen en enkel wat munten en geld mee wilt nemen! Deze heeft ze ook weer in meerdere kleuren en met passende details gemaakt.

“Het leer haal ik uit Spanje en Portugal. Ik heb lang gezocht naar materialen waarmee ik fijn werk en die ik het mooist vind. Mensen kiezen vaak voor veilige kleuren als bruin, zwart, groen of grijs, maar ik wil ook graag vasthouden aan het kleurrijke. Ik vind dat zelf gewoon het mooist en het is kenmerkend voor mijn producten”, vertelt Anna. Ik moet bekennen dat ik weinig lichte kleurrijke tassen heb, maar het gaat wel kriebelen als ik hier zo rondloop. Het zien van de vele garen prikkelt me om goed te kijken naar hoe het allemaal tot in detail uitgewerkt is.

Anna ontwerpt ook in opdracht: “Onlangs heb ik nog een tas gemaakt voor een mevrouw die haar zieke kleindochter wilde verrassen met een unieke tas”, vertelt Anna. Een eervolle en dankbare opdracht, lijkt me. En dat bevestigt Anna meteen. Hoe meer Anna vertelt, hoe groter mijn respect en waardering wordt voor deze onderneemster. Het zou voor mij een reden zijn om wat meer geld uit te geven aan een handgemaakt, authentiek product.

Bij de vraag of ze zelf een tassentic heeft antwoordt Anna droog: “Ha ha, nee. Ik heb een schoenentic.” Het voelt wat te ‘zakelijk’ om na dit gesprek meteen weg te gaan, dus we zetten dit voort met een kop koffie in de oude Honig fabriek naast de studio. Wat een mooie ontmoeting, dit! (Meer zien? Bezoek de webshop van Anna Treurniet!)
Dit interview plaatsten we eerder in september 2015.