Ik kocht een jaar geen kleding (is het gelukt?)

Midden in de zomer is het. De mussen vallen van het dak, ik ben op vakantie in Kroatië en liggend op een strandbedje neem ik spontaan de beslissing om een jaar lang geen kleding te kopen. Ik ben er gewoon ineens helemaal zat van. Al die fast-fashion in de overvolle winkels, de misstanden in de mode-industrie, het almaar meer-meer-meer willen hebben dat in onze maatschappij domineert. Als trendresearcher (naast Flavourites heb ik een trendstudio) doe ik onderzoek naar sustainable fashion en ik geef er lezingen over. Het loopt de spuigaten uit met de overconsumptie, maar tegelijkertijd schieten ook bijzondere, duurzame initiatieven als paddestoelen uit de grond. Ik heb al jaren een zwak voor kleinschalige, liefst Nederlandse ontwerpers en ik koop behoorlijk bewust. Maar het lukt niet altijd. Zéker niet.

Het mag wel eens wat minder.
Gewoon nog veel bewuster kopen, die stap wil ik wel eens zetten.
Ondervinden hoe moeilijk het nou eigenlijk is om een jaar lang geen kleding te kopen (ik leg je hieronder uit hóe moeilijk dat is).
De verleiding weerstaan van advertenties, nieuwe aankopen die vriendinnen hebben gedaan, de aanlokkelijke etalages en mooie campagnes weerstaan. Ik wil er gewoon eens een jaar mee geconfronteerd worden om níet te mogen kopen.

Geen gemakkelijke klus voor mij: door mijn werk word ik immers continu geconfronteerd met nieuwe collecties, mooie items, bijzondere verhalen en de meest verleidelijke campagnes. Dus het is gewoon de hoogste tijd om eens te onderzoeken of ik mezelf staande kan houden, een jaar lang :-).

Augustus
Vanaf het moment dat ik de beslissing neem in juli koop ik niets meer. Maar officieel laat ik 'mijn jaar' ingaan op 1 augustus. Dan ben ik weer thuis van vakantie en begint voor mij het 'normale leven' weer.
Direct op de eerste dag begint het feest al. Ik zit op mijn telefoon en krijg continu advertenties in beeld van Wehkamp, die mij probeert te verleiden met die leuke witte trui die ik laatst zag. Lijkt me zo leuk voor de zomer. Zo'n leuke boothals en van zachte joggingstof. Heerlijk voor na een sportsessie. 's Avonds op het terras. Bij een jeans. Niet. Naar. Kijken. Kruisje klikken want dan komt 'ie hopelijk niet meer terug. En zo krijg ik elke dag, de héle dag, advertenties voorgeschoteld die het mij echt moeilijk maken. Het valt me meer dan ooit op hoeveel advertenties we eigenlijk dagelijks voor onze neus krijgen. Of ik nu Buienradar bezoek, voor mijn werk zit te surfen of op Pinterest zit. Probeer daar maar eens weerstand aan te bieden.
Nog zo'n dingetje: nieuwsbrieven. Een nieuw label bij Soul-Sister - een van mijn favoriete webwinkels - een extra sale bij Orangebag, zelfs de HEMA komt potverdrie met items op de proppen die ik toch gewoon echt nodig heb? Maar nee, niet dus. Want ik heb alles al. Echt. Ik meld me voor zoveel mogelijk nieuwsbrieven af.

September
Aankomende maand doen hardloopvriendin E. en ik mee aan de Halve Marathon van Amsterdam. Nu loop ik al heel wat jaartjes (ik schreef er zelfs een boek over) waardoor ik de afgelopen jaren een flinke hardloopkledingcollectie heb opgebouwd. Korte broekjes, lange broekjes, zelfs een aantal hardlooprokjes. Topjes zonder mouwen, met korte mouwen, warme voor de winter en een serie hardloopjasjes. Ik ben van alle markten thuis en kan 101 combinaties maken. Maar eerlijk is eerlijk: tijdens de evenementen die ik regelmatig loop heb ik altijd hetzelfde setje aan, puur omdat dit zo lekker zit, ik weet dat ik geen schuurplekken krijg (ai, ja sorry, dat krijg je als je lange afstanden loopt zoals halve en zelfs hele marathons). Dan appt E. vanuit de stad 'Ik ben bij Livera, ze hebben gouden hardloopbroekjes in de sale-bak liggen voor vijf euro! Zal ik ze meenemen voor de Halve? Of mag dat ook niet?'. E. weet van mijn jaar geen kleding kopen. Vindt het knap dat ik het doe. En hoort elke week aan hoe lastig het nú al is. Ik app terug : 'Nee, helaas'. Kort maar krachtig. En heb al spijt zodra ik het heb verstuurd. Want een gouden hardloopbroekje, hoe leuk is dat? Maar we doen het niet. Níet.

Oktober
Het wordt kouder buiten en dochter (13) wil nieuwe kleding voor de winter. Ze heeft al een paar maandjes haar kleedgeld opgespaard en wil de stad in. Dit keer niet met vriendinnen, maar ze vindt het gezellig om even samen te gaan. Dus we springen op de fiets en hobbelen van winkel naar winkel. Nu moet ze natuurlijk met geld leren omgaan dus krijgt ze gewoon een basic bedrag aan kleedgeld. Daar koop je geen designermerken van, dus - net als al haar vriendinnen - shopt ze vooral bij winkels als H&M, Zara, Only en Bershka. Wel hebben we de deal dat wanneer ze duurzame kleding koopt, wij het verschil bijleggen tussen de 'fast fashion' prijs - wat ze zelf betaald zou hebben - en de vaak hogere, duurzame prijs. We zijn echt aan het onderzoeken hoe we dit zo goed mogelijk kunnen doen en nee - dat is niet altijd even gemakkelijk. Maar terwijl we winkel in, winkel uit doorstruinen word ik steeds verdrietiger. Al die kleding. Die overvolle rekken. Het is gewoon teveel. Ik voel geen enkele behoefte om te kopen maar doe natuurlijk blij voor dochter die een paar leuke dingetjes scoort. Ze vindt het maar knap dat ik nog steeds niets heb gekocht.

November
Vriendinnenetentje. We hebben afgesproken in een restaurant in Utrecht en als ik binnenkom, zit de eerste van het clubje er al. Superleuk jurkje heeft ze aan, helemaal mijn stijl. 'Hé, een echte Tassie', roep ik. Dat beaamt ze, ze zegt dat ze dat ook direct dacht toen ze 'm zag en ze vond het zo'n leuk jurkje. Dan komt de volgende vriendin binnen. Het eerste dat ze roept is 'Die heb ik ook!' als ze onze andere vriendin in het Tassie jurkje ziet. Wacht even. Ik zie hier dus een jurkje dat ik zo gekocht zou kunnen hebben. Het is een super leuk model, basic, stijlvol, gewoon heel mooi. Als ik dit 'geen-kleding-koop-jaar' niet had gehad, had ik het denk ik ook gekocht. Maar twéé vriendinnen van mijn clubje hebben het jurkje ook. Waren we dus bijna met z'n drieën geweest. En allemaal maat M. Moeten we hier niet iets mee? Waarom ruilen wij niet af en toe van kleding, zodat we steeds weer iets 'nieuws' hebben? We wonen alledrie in Utrecht en zien elkaar regelmatig, daar moeten we toch iets voor kunnen verzinnen? Stof tot nadenken. 

December
De feestdagen komen eraan, we gaan een heel leuk kerstetentje geven voor familie. Een hele lange tafel, acht gangen-diner en natuurlijk willen we er fantastsich uitzoen. Ik krijg de neiging om iets bijzonders te bestellen voor deze leuke gelegenheid. Gewoon, een mooi chic jurkje of nieuwe high heels. Zou leuk zijn, toch? Maar nee. Ik duik in mijn kledingkast, wat heb ik nog voor bijzonders? Dan vis ik een zwart met goudkleurig jurkje uit mijn kast. Een tof jurkje van Nathalie Vleeschouwer, gekregen van een vriendin die het had gekocht maar het niet paste. Ik had het ook nooit eerder gedragen, ook al hangt het al maanden in de kast. Als het dan kerst is, sta ik te shinen in mijn 'nieuwe' jurkje. Helemaal happy mee. Zo kan het dus ook.

Januari
Het is volop sale en ik heb het moeilijk. Heerlijk warme vesten, mooie nieuwe sneakers, ik zou er zo'n zin in hebben. En nu echt zoveel goedkoper dan anders. Maar nee. Néé. Is mijn jaar al bijna om? Nee, dus. Ik ga met dochter naar Amsterdam, ze wil thrift shoppen. Dus we gaan naar vintage winkels. Naar Lena the Fashion Library, naar de Kiloshop en de Albert Cuyp. Het is geweldig. Eén grote ontdekkingsrieis. Dochter scoort twee truitjes en is daar helemaal blij mee. Eenmaal thuis gaat ze druik in de weer met de Vinted-app om haar gedragen kleding te verkopen en nieuwe vintage kleding aan te schaffen. Ik ben trots..

Februari
Het regent en regent en regent en regent... En ik heb alleen een korte warme winterjas, een lange wollen winterjas en een Rains regenjas zonder voering. En ik wil wel zoveel mogelijk op de fiets naar mijn studio, twee kilometer verderop. Dus ik heb gewoon iets warms nodig. Ik heb een geweldige winterjas van het duurzame LangerChen gezien bij Takeitslowstore.com. We hebben 'm al eens in de nieuwsbrief geplaatst en ik vind 'm helemaal te gek. Maar ik ben zo ontzettend streng voor mezelf, ook dit mag ik niet kopen. Ook al is dit een aankoop voor minimaal tien jaar, dat weet ik nu al. En is hij gemaakt van gerecyclede PET-flessen. Lief zegt dat ik moet ophouden en het gewoon moet doen. Ik heb deze toch echt nodig"? Dochter dringt aan: mama: koop hem nou. Anders krijg je spijt! Zelfs mijn moeder, die zich in oktober aansloot bij mijn voornemen om een jaar geen kleding te kopen, vind dat ik deze jas gewoon moet kopen. Want tja, ik heb geen warme lange winterjas, hij is duurzaam, hij is prachtig, vast heel warm en noem-maar-op. Lief wordt bijna boos, vraagt 'M?' en legt hem in zijn winkelmandje. 'Als het een cadeau is, telt het niet' grijnst hij. Ik roep 'Nééééé' en loop weg. En kijk elke dag naar de jas. Zó mooi. Als ik die nou zou hebben, dan... Weken later, hup, klik, check, check-out heb ik 'm toch ineens besteld. Binnen een minuut. Ik heb direct spijt. En ook weer niet. Ik vind mezelf zwak. En ook heel sterk. Ach, ik kan 'm altijd nog terugsturen, toch? Maar dan wordt de doos bezorgd. En trek ik de jas aan. Wow. Nog mooier dan op de foto's. Net een warm dekbedje. Hij kraakt en beetje. Heerlijk. Maar hij is ook groot. Té groot. Vest eronder. Echt te groot. Ik twijfel. Hij is er niet meer in S in mijn gewenste groene kleur. En ik stuur 'm terug.

Maart
Maar een week later, na drie keer door- en doornat geregend te zijn, vind ik het welletjes. Ik wil die jas. Nú. En ga op zoek. Nergens te vinden in S. Overal uitverkocht. Zelfs in Duitsland zoek ik online. Ik Google me suf. Moet het soms zo zijn? Maar dan ineens, helemaal onderaan de laatste pagina, vind ik 'm. Dé jas. In S. Laatste exemplaar. Klik, check, checkout. En twee dagen later staat er een stralende postbode voor de deur. Deze jas is nooit retour gegaan. Nee, het is niet gelukt om een jaar lang niets te kopen. Mijn vriendinnen zijn blij. Gelukkig, ik ben toch geen wonder woman! Ik blijk toch een echt mens te zijn! Of ik nu weer alles mag kopen, vragen ze. Nee, natuurlijk niet, vind ik. Ik ga gewoon door. Want ik wilde mijn mentaliteit veranderen en ik wil weten in hoeverre dat nou lukt. Met de jas ben ik trouwens elke keer dat ik 'm draag weer zóóó blij. Wat een geweldige aankoop.

April
We zitten middenin corona-tijd en ik breng nog veel meer uren dan anders achter mijn beeldscherm door. ik zie nieuwe collecties komen en gaan. Maar mijn behoefte om nog iets te kopen is tot het nulpunt gereduceerd. Nog even, en ik heb mijn jaar volgemaakt. We focussen op het leven thuis, op Stay Home, ik draag bijna elke dag mijn relaxbroeken en heb niet veel behoefte aan nieuwe dingen. Mijn lente-items van vorig jaar zijn nu prima, met het mooie weer dat we in april hebben.

Mei
Heel langzaam begint het leven weer normaler te worden. We trekken er weer iets meer op uit. De meivakantie, we zouden lekker gaan surfen in Fuerteventura, is gecanceld. Prima. Hoef ik me ook geen zorgen te maken of ik niet tóch een nieuwe bikini moet aanschaffen want nee - dat mag dus niet ;-). Ik leg wel stiekem een wishlist aan. Voor het geval dat. Sandaaltjes van Humanoid, een vest van By Bar, een hardlooplegging uit de conscious-collectie van H&M, een jumspuit van ArmedAngels... maar ik koop niets. Ik zet ze allemaal op mijn My Style-Pinterest board. Leuk om naar te kijken, niet persé om meteen te willen kopen.

Juni
De afgelopen maanden waren pittig, voor iedereen. Hard werken, buffelen, vreemde periode. Ieens ben ik er klaar mee. Dat 'niets mogen'. Van wie niet? Ik heb zin in blije momentjes. Ik mis mijn vriendinnen, luchtigheid, leuke dingen. En dan zie ik 'm. De rok. Zomaar, tijdens een surfrondje duikt een beauty van een rok bij Humanoid op. Ik zie 'm en ben verkocht. Mijn naam staat erop. En hij ligt in mijn mandje. Ik weet nu al: en aankoop waar ik jaren mee ga doen. Als ik dit soort items zie, weet ik dat het goed zit. Liefde op het eerste gezicht. En als ik 'm twee dagen later aan heb, voelt het gewoon goed. Heel veel meer heb ik niet nodig. Een paar weken later maak ik stedentrips door het land en bezoek de ene boutique na de andere conceptstore. Superleuk allemaal. Geweldige items zie ik, maar ik voel niet veel behoefte om ook direct te kopen. Het voelt heel... rustig. Gezond. Goed. Leuk om af en toe iets te kopen, maar dan moet het wel Eecht goed zijn. Een aankoop voor jaren, duurzaam geproduceerd of vintage. Dat wordt gewoon mijn nieuwe maatstaf.

Juli
Een jaar geleden bedacht ik om een jaar geen kleding te kopen. Is het gelukt? Nee. ben ik geslaagd? Ja. Ik vind van wel. Want ik heb gezien hóe moeilijk het is om in deze maatschappij alle verleidingen van reclames, advertenties, informatie, items van vriendinnen, inspiratie uit de bladen en online, prachtige etalages etc etc etc te weerstaan. En ik heb het eigenlijk heel goed gedaan. De paar items díe ik heb gekocht, zijn super aankopen. Tijdloos, goed gemaakt, mooi en helemaal 'me'. Ik trek de conclusie dat mijn houding forever is veranderd. Ik word écht niet blij van fast-fashion. Ik koop liever minder, maar áls ik koop, moet het gewoon echt heel tof zijn. En met deze learning ga ik de toekomst tegemoet.